بررسي وضع فعاليّت و اشتغال استان آذربايجان شرقي با تاكيد بر سرشماري 1390

موضوع اشتغال و دستيابي افراد به شغل مورد نظر از اساسي ترين نيازهاي جامعه محسوب مي شود. بيكاري به عنوان يك پديده مخرب اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي مطرح بوده و رفع آن همواره از جمله دغدغه هاي برنامه ريزان بوده است. اشتغال و بيكاري از جمله موضوعات مهم اقتصادي هر كشوري است، به گونه-اي كه افزايش اشتغال و كاهش بيكاري به عنوان يكي از شاخص هاي توسعه يافتگي جوامع تلقي مي شود. لذا هدف از اين پژوهش بررسي وضع فعاليّت و اشتغال در استان آذربايجان شرقي با تأكيد بر سرشماري 1390 مي باشد. روش بكار رفته، تحليل ثانويه داده هاي حاصل از سرشماري عمومي نفوس و مسكن استان آذربايجان شرقي در سال 1390 مي باشد. نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه 59/39 درصد از جمعيّت استان آذربايجان¬شرقي را جمعيّت فعال (جمعيت 10 ساله و بيشتر) تشكيل مي¬دهد كه از اين نسبت براي مردان37/67 درصد و براي زنان 40/11 درصد بوده است. نرخ فعاليت در نقاط شهري 70/37 و در نقاط روستايي 99/43 درصد است. از جمعيّت شاغل استان 28/21 درصد در بخش كشاورزي، 72/33 درصد در بخش صنعت و 45/38 درصد در بخش خدمات به كار اشتغال داشته اند. از لحاظ وضع شغلي 05/78 درصد از جمعيت استان در بخش خصوصي 78/16 درصد در بخش عمومي فعاليت مي كردند. اين نسبت ها در نقاط شهري به ترتيب 20/73 و 14/22 درصد و در نقاط روستايي نيز 02/78 و 87/6 درصد بوده است.