مطالعه امكان پذيري پياده سازي مدل توسعه حمل و نقل محورTOD در پهنه هاي ايستگاهي متروي تهران

فاقد عنوان و چكيده لاتين

امروزه به منظور استفاده بهينه و يكپارچه از اراضي و زمين هاي اطراف ايستگاه هاي مترو و نيز ارتقاي سطح بهره وري سامانه هاي حمل و نقل درون شهري رويكرد استفاده از مدل توسعه حمل و نقل محور بسيار مد نظر محققان مديريت شهري قرار گرفته است. در اين مدل بمنظور جهت دادن به تحولات به منظور توسعه شهري مي توان از استراتژي هاي خوشه بندي ارايه شده براي سامان دهي به محيط هاي شهري پيرامون ايستگاه هاي حمل و نقل عمومي نظير مترو يا LRT بهره گرفت كه در نتيجه آن امكان ايجاد تنوع كاربري در نقاط پر تراكم شهر و شرايط مطلوب تر براي عابران پياده و دوچرخه سوارها فراهم مي شود. با وجود تعاريف و تفاسيرنسبتا يكسان از TOD به نظر مي رسد با توجه به زمينه هاي كاربري اين مدل، تفاوت هاي مشهودي در شيوه پياده سازي انواع مختلف آن وجود دارد. از طرفي عملكرد و دامنه تاثيرات TOD بسته به زمينه هاي شهري و نوع فضاي كاربري، متنوع و اجراي آن متفاوت است كه اين خود مي تواند انگيزه اي براي كمك به ارايه خطوط راهنما براي تنظيم سياستهاي مديريتي و توسعه شهري باشد. طي سالهاي اخير مباحث مرتبط با TOD به عنوان يك رويكرد نوين در توسعه شهري كانون توجه محافل علمي ايران بوده و در تحقيقات زيادي نيز مورد استفاده قرار گرفته است اماعلي رغم اين رهيافت ها، در خصوص گونه شناسي و انواع زمينه هاي كاربري TOD و نيز توسعه شهري بر مبناي سنخ شناسي هاي آن مطالعات يكپارچه اي صورت نگرفته است از اين رو اين مقاله درصدد آن است كه با بيان شكاف ميان وضع موجود در مناطق ايستگاهي متروي شهر تهران به ترسيم شرايط مطلوب براساس جانمايي هر يك از ايستگاه ها به عنوان يك نود عملياتي در فضاي شهري بپردازد در اين تحقيق با بهره گيري از مدل نود مكاني كه در سال 1999 بوسيله برتوليني معرفي شد؛ كوشش مي شود اركان توسعه شهري با محوريت حمل و نقل نمايش داده شود. شايان ذكر است در اين مقاله محققان به بيان بعد سومي از TOD تحت عنوان مبنا و اساس توسعه براي گسترش حمل و نقل پرداخته اند كه از آن در ادبيات TODعمدتا تحت عنوان شالوده و محور ياد مي شود؛ كه از آن براي تعيين كمي ميزان جهت گيري و تاثيرگذاري هر يك از اركان و اجزاي TOD در توسعه حمل و نقل با توجه به وزن هر يك مورد استفاده مي گردد. همچنين در اين مقاله تلاش بر آن است كه با استفاده از مطالعات تطبيقي به بررسي برخي از شاخص هاي اصلي توسعه شهري در حوزه TOD با توجه به ادبيات بين المللي رشته از علم كه البته بيشترين تناسب را با شرايط جغرافيايي و جمعيتي شهر تهران داشته باشد، پرداخته شود درو نهايت از طريق تعيين مقدار كمي نشانگرهاي مزبور به طبقه بندي ايستگاه هاي مترو در پهنه شهر تهران پرداخته مي شود. در اين مقاله با استفاده از الگوهاي موجود در ادبيات تحقيق شش پهنه اصلي ايستگاه هاي مترو در شهر تهران به تصوير كشيده شده كه مي تواند در زمينه هاي خاص مديريت شهري مورد استفاده طراحان،سياستگذاران و برنامه ريزان محلي در ملاحظات برنامه ريزي توسعه شهري شهري قرار گيرد