بررسي مسأله حضانت اطفال در حقوق مدني ايران و فرانسه

حضانت نگهداري طفل به نحوي است كه صحت جسماني و تربيت وي بر اساس نيازهاي حال و آينده او و وضعيت والدين تأمين گردد. اين مسأله و اولويت هر يك از والدين در نگهداري و سرپرستي زماني مطرح مي‌گردد كه آن‌ها از هم جدا مي‌شوند. مشهور فقها و قانون مدني ايران بر اين عقيده هستند كه مادر براي حضانت فرزند پسر تا 2 سال و دختر تا 7 سال شايسته‌تر است. حقوق فرانسه نيز حضانت را به عنوان «ولايت ابويني» مطرح نموده و علاوه بر سرپرستي، ولايت بر اموال كودك را نيز در بر مي‌گيرد. با وجود نظرات مخالف در اين زمينه‌، ظاهراً در اين حقوق حضانت براي مادر حق و براي پدر حق و تكليف است. مهم‌ترين مسأله در حضانت، حفظ مصلحت طفل بوده كه مدّ نظر قانون‌گذار نيز مي‌باشد. به همين دليل زماني كه هريك از والدين فاقد صلاحيت اخلاقي لازم باشند، اين حق از آن‌ها سلب و به فرد شايسته‌اي كه دادگاه تعيين مي‌كند، اعطا مي‌شود. مقاله‌ي حاضر از حيث روش، از بررسي تطبيقي بهره برده است و مختصراً به بررسي حقوق و تكاليف والدين در قبال فرزندان از ديدگاه قانون مدني ايران و فرانسه پرداخته است.