اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر تاب آوري دانش آموزان

تاب آوري را به معناي مهارت ها، خصوصيات و توانمندي هايي تعريف مي كنند كه فرد را قادر مي سازد با سختي ها، دشواري ها و چالش ها سازگار شود نوجواني دوره ي حساسي از زندگي فرد است كه توأم با هيجان هاي شديد و ناسازگاري ست. اهميت اين مقوله، ضرورت طراحي پژوهش هايي در جهت افزايش تاب آوري را ايجاب مي كند. لذا هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير آموزش مهارت هاي زندگي بر تاب آوري دانش آموزان بود. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه ي آماري پژوهش را كلّيه‏ي دانش آموزان دختر دوره ي متوسطه ي دوّم شهر ملاير در سال تحصيلي 95-1394 تشكيل مي دادند. براي انتخاب نمونه ابتدا از ميان مدارس شهر ملاير، يك مدرسه به صورت در دسترس انتخاب شد، سپس از ميان دانش‏آموزان اين مدرسه با روش نمونه گيري تصادفي، 40 دانش آموز به‏عنوان نمونه انتخاب گرديده و به طور تصادفي در گروه آزمايش (20 نفر) و گروه كنترل (20 نفر) جايگزين شدند. به گروه آزمايش 12 جلسه ي يك و نيم ساعته برنامه ي مهارت هاي زندگي آموزش داده شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه ي تاب آوري كانر و ديويدسون (2003) استفاده شد و داده ها از طريق آزمون آماري كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه دانش آموزان گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل در پس آزمون، به طور معني داري تاب آوري بيشتري داشتند. بنابراين، مي‏توان نتيجه گرفت كه تأثير آموزش مهارت هاي زندگي بر افزايش تاب آوري دانش آموزان، معني دار است.