اثر بخشي گروه درماني مبتني بر رويكرد اميد درماني بر ميزان اضطراب، افسردگي و انگيزه پيشرفت دانش‏آموزان دوره متوسطه

پس از ظهور جنبش روان شناسي مثبت، نظريه پردازان و محققان به جاي توجه صرف به تجارب يا ادراك هاي منفي به بررسي ساز ه هايي چون خودكنترلي، معنويت ، شادي ، خوش بيني و اميد پرداختند ( اسنايدر و كالوف، 2000). آثار مثبت اين ساز ه ها بر سلامت جسماني و رواني در تحقيقات مختلف تأييد شده است . تحقيقات انجام شده نشان داده اند كه اميد با عاطفه مثبت (اسنايدر و كالوف ، 2000) و احساس خود ارزشمندي همبستگي بالايي دارند و همچنين به طور منفي با افسردگي و اضطراب(اسنايدر و همكاران، 1997) در ارتباط است.لذا اين پژوهش به بررسي تاثير گروه درماني با رويكرد اميد درماني بر ميزان اضطراب، افسردگي و انگيزه دانش‏آموزان مي پردازد. پژوهش از نوع آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون دو گروهي است كه روي 42 دانش‏آموزان پسر دوره متوسطه شهر اردبيل انجام گرفت. نمونه ها با روش نمونه گيري تصادفي انتخاب و به تصادف بطورمساوي در دو گروه آزمايشي و گروه كنترل(هرگروه21 نفر) جايگزين و آزمون هاي افسردگي بك، اضطراب كتل و انگيزه پيشرفت هرمنس به عنوان پيش آزمون از هر دو گروه گرفته شد . در مرحله بعد مداخله گروه درماني مبتني بر رويكرد اميد درماني بر اساس كارهاي اسنايدر (1994) و مك درموت و اسنايدر(1999) به مدت هشت جلسه نود دقيقه اي روي گروه آزمايش اجراگرديد.تحليل داده هاي آماري با استفاده از تحليل كواريانس چند متغيره (MANCOVA) به تاييد فرضيه كلي پژوهش انجاميد. يعني بين ميانگين كلي نمرات اضطراب ، افسردگي و انگيزه پشرفت گروه آزمايش كه تحت تاثير گروه درماني مبتني بر رويكرد اميد درماني بودند و گروه كنترل كه تحت هيچ گونه آموزشي قرار نگرفتند تفاوت معنا دار وجود دارد (P 0/003) و اين تفاوت با توجه به ميانگين هاي تعديل شده به سود گروه آموزش ديده مي باشد. بر اساس نتايج حاصل از مطالعه گروه درماني با رويكرد اميد درماني بيشترين تاثير خود را به ترتيب روي افزايش ميزان انگيزه پيشرفت، كاهش ميزان افسردگي و كاهش ميزان اضطراب دانش‏آموزان داشت.