نقش مهارت هاي زندگي و خودكارآمدي در سلامت روان دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر اردبيل

هدف از اين پژوهش، بررسي نقش مهارت هاي زندگي و خودكارآمدي در سلامت روان دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر اردبيل در سال تحصيلي 94-1393 بود. پژوهش ازنظر هدف، كاربردي و ازنظر روش به شيوه همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش، دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر اردبيل، به تعداد 4067 نفر بودند. براي نمونه‌گيري، از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي استفاده شد و حجم نمونه بر اساس جدول مرگان 351 نفر انتخاب شد. براي گردآوري داده‌هاي مربوط به نمونه آماري از پرسشنامه‌هاي (خودكارآمدي تحصيلي (اُوِن و فرانمن، 1998)، سلامت عمومي گلدبرگ و هيلر (1979) و مهارت‌هاي زندگي (ساعتچي و همكاران، 1389)) استفاده شد و براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي استفاده شد. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه وضعيت سلامت رواني، خودكارآمدي و مهارت‌هاي زندگي دانش آموزان در حد مطلوبي قرار دارد. نتايج نشان داد كه بين سلامت رواني و مهارت‌هاي زندگي و مؤلفه‌هاي مهارت‌هاي زندگي و سلامت رواني و خودكارآمدي دانش آموزان رابطه مثبت و مستقيمي وجود دارد. همچنين، نتايج نشان داد كه مؤلفه مهارت مربوط به روابط بين فردي از متغير مهارت‌هاي زندگي پيش‌بيني داشته كه اين مؤلفه توانسته 030/0 درصد تغييرات سلامت رواني دانش آموزان را تبيين نمايد.