آسيب شناسي برنامه ريزي منطقه اي سنتي – لزوم بكارگيري روش هاي آينده پژوهي با تاكيد بر سناريو نويسي

تجربه تهيه برنامه هاي توسعه شهري و منطقه اي و ميزان تحقق و انعطاف پذيري آن ها در دهه هاي اخير، سبب عدم اعتماد مديران و برنامه ريزان از روش ها و فنون مبتني بر پيش بيني و تحليل روندها شده است. رهيافت هاي سنتي برنامه ريزي در مواجه با عوامل غير قطعي، كارايي خود را از دست داده اند از اينرو، اكثر كشورهاي توسعه يافته و در حال توسعه به دنبال بكارگيري روش هاي موثر مرتبط با آينده پژوهي در برنامه ريزي منطقه اي خود مي باشند كه يكي از اين ابزارها در شرايط عدم قطعيت، سناريو نويسي است. بر همين اساس اين مقاله سعي دارد ضمن تحليل رويكردهاي آينده نگري در برنامه ريزي منطقه اي، با نقد فرايندهاي موجود، سناريو نويسي را مورد بررسي قرار دهد. روش تحقيق حاضر، به صورت مطالعات تطبيقي و بررسي تجربيات كشورهاي توسعه يافته در بكارگيري روش سناريو نويسي در برنامه ريزي هاي منطقه اي مي باشد. در اين مقاله دو فرايند موجود و پيشنهادي، با توجه به رويكردكلان، شكل فرايند، گرايش هاي فكري و جهان بيني، كارائي و روش ها و همچنين فراهم كردن مبنايي براي برنامه ريزي اكتشافي به منظور برخورد با نامعلومي هاي موجود در سيستم برنامه ريزي و محيط مورد مقايسه و تطبيق قرار گرفته شده است.