بررسي معماري بناهاي مراكز تحقيقاتي نجوم در ايران و جهان

معماري بناها همواره تابع عملكرد آن مي باشد و خلاف آن پارادوكسها زيادي را بهمراه خود پديد مي آورد. بهمين دليل در برخي از مواقع مفاهيم و در برخي ديگر عملكرد فرم و كالبد بنا را تعين مي كنند. مراكز علمي و تحقبقاتي بشتر بدليل عملكرد خود نياز به فضاهايي در افق و يا در ارتفاع پيدا مي كنند كه طراح الزاما با تبعيت از عملكرد فرمهاي بديعي را خلق مي كند كه شايد اگر آن عملكرد جزئي از برنامه فيزيكي طرح نبود،هيچ وقت خود طراح چنين فكري به سرش خطور نميكرد. در طراحي فضاهايي همچون مراكز تحقيقاتي نجوم و ستاره شناسي، امري بديع بنظر مي رسد كه طراحي بناهاي مربوطه از ويژه گيهاي خاصي برخوردار بوده و در نتيجه ساختماني با يك ارتفاع و فرم خاص روبرو خواهند شد. در اين تحقيق كه ماهيتي توصيفي-تحليلي داردف نگاهي اجمالي به بناهاي مرتبط با بحث نجوم و ستاره شناسي مي باشد كه با توجه به بررسي نمونه هاي داخلي و خارجي، مشاهده مي شود كه اينگونه فضاها معماري را، بدليل عملكرد بسيار حساسي كه دارند، تحت تسلط خود گرفته و همه آنها يك وجه مشتركي را به معماري ديكته مي نمايند. در همين راستا حتي مكانيابي و استقرار و حتي نحوه و جهت استقرار بنا نيز تحت الزامات سوژه قرار مي گيرد. طي بررسي بعمل آمده در نتيجه گيري تحقيق حاضر در پروژه هاي مراكز تحقيقاتي كه تا به امروز ساخته شده اند، تنوع بسيار كم معماري و اولويت در الزامات عملكردي بسيار ملموس مي باشد.