باورها و واژگان زيست بومي در اشعار منوچهر آتشي

يكي از كاربردهاي شعر امروز دنيا به كارگيري زبان و واژگان و باور عامه است. اين كاركرد به گونه اي در ادبيات امروز دنيا ساري و جاري است كه خط قرمز ورود زبان عامه را در ادبيات برچيده است. منوچهر آتشي شاعري برخاسته از دل مردم و محلات استان بوشهر، راه نيما را در راستاي نگاه به مختصات عامه و اقليم ادامه داده است. وي در اشعار خود به واژگان و باورهاي بومي اشاره هاي متعددي داشته است. مقاله حاضر به بررسي عناصر ادبيات و باورهاي عامه در آثار وي مي پردازد. در اين پژوهش باورهاي عامه و زبان بومي و واژگان زيست محيطي در شعر آتشي بررسي و سپس شواهد آن از متن ارايه شده است. در مقدمه ويژگي ها و كاركردهاي ادبيات عامه و سپس وضعيت اين نوع ادبيات در اشعار آتشي بيان شده است. نگاه به گفتمان هاي ادبي و شناخت جريان هاي نوآوري شده امروزين و انس آتشي به زيستگاه خود از راه ها و دلايل حضور واژه هاي بومي و محلي در اشعار ايشان است. حضور واژگان دشتستاني و ايلياتي، نگاه به باورهاي مردم استان و رنج و غم هاي جنوبيان ازجمله خدمت هاي وي به ادبيات بومي و محلي بوشهر است.