تأثير فعاليت بدني بر هورمون هاي جنسي و علائم سندرم پيش قاعدگي

در اين پژوهش تأثير فعاليت بدني استقامتي و مقاومتي بر هورمون هاي جنسي و علائم سندرم پيش قاعدگي دانشجويان غيرورزشكار بررسي شده است. روش به كار گرفته شده در اين تحقيق نيمه تجربي بود. آزمودني هاي اين تحقيق 29 نفر از دانشجويان غيرورزشكار دانشگاه آزاد اسلامي واحد مياندوآب با ميانگين سني5/22 بودند، كه بصورت تصادفي از ميان افرادي كه مبتلا به سندرم پيش قاعدگي تشخيص داده شده بودند، انتخاب شدند. براي تجزيه و تحليل تغيير داده هاي پيش آزمون و پس آزمون از آزمون t وابسته با سطح معني داري 5/. استفاده شد. نتايج نشان دادند كه، انجام 8 هفته فعاليت بدني هوازي باعث كاهش علائم جسماني سندرم پيش قاعدگي (از 11/1 به 6/0 درصد)، كاهش علائم رواني (از 16/1 به 71/ درصد)، كاهش هورمون استروژن (از33/110 به 66/93پيكوگرم در ميلي ليتر) و افزايش هورمون پروژسترون (از 78/2 به 95/3 نانوگرم در ميلي ليتر) شد. انجام 8 هفته فعاليت مقاومتي باعث كاهش علائم جسماني (از97/ به 71/ درصد)، كاهش علائم رواني (از 96/0 به 47/0 درصد) و كاهش هورمون استروژن (از 57/108 به 14/97 پيكوگرم در ميلي ليتر) شد. تمرين مقاومتي تاثير معناداري روي هورمون پروژسترون نداشت (از 48/3 به 07/3 نانوگرم در ميلي ليتر). در مقايسه كلي اثر تمرين مقاومتي و استقامتي بر علائم سندرم پيش قاعدگي، تمرينات هوازي موثرتر بود. تمرينات هوازي منجر به كاهش هورمون استروژن و افزايش مقادير پروژسترون شد. فعاليت مقاومتي نيز باعث كاهش مقادير استروژن شد اما تغييري بر هورمون پروژسترون نداشت.