مقايسه مدت زمان دويدن در آستانه بي‌هوازي در دختران جوان ورزشكار و غير ورزشكار

خستگي ناشي از فعايت بدني سنگين، علت اصلي درماندگي محسوب مي شود و به عواملي مانند نوع انقباض، مدت، شدت و تناوب فعاليت بدني بستگي دارد. تحقيق حاضر در نظر داشت تا مدت زمان دويدن در آستانه بي‌هوازي تا رسيدن به واماندگي در دختران دانشجوي ورزشكار و غيرورزشكار را ارزيابي و مقايسه كند. دو گروه آزمودني شامل يك گروه دختران دانشجوي غيرورزشكار‌ سالم(15=n) با دامنه سني12/1±46/20سال، درصد چربي58/2±6/22، ضربان قلب استراحت54/11±33/70ضربه در دقيقه و گروه ورزشكار(10=n) شامل دانشجويان ورزشكار با دامنه سني76/1±3/21سال، درصد چربي بدن33/4±06/20و ضربان قلب استراحت22/5±3/66ضربه در دقيقه، به صورت در دسترس انتخاب شدند. در اين پژوهش از سه نوع پروتكل درمانده ساز استفاده شد و گازهاي تنفسي آزمودني‌ها توسط دستگاه تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي جمع آوري شد. براي تحليل داده‌ها و مقايسه مدت زمان واماندگي در دو گروه از آزمون تي‌ مستقل استفاده شد. نتايج نشان داد تفاوت معني‌داري بين مدت زمان دويدن در آستانه بي‌هوازي تا رسيدن به مرز واماندگي در دختران دانشجوي ورزشكار و غيرورزشكار وجود دارد. بر اساس نتايج پژوهش مي‌توان نتيجه‌گيري نمود كه با توجه به همگرايي نه چندان قابل اعتماد بين آستانه بي هوازي برآورد شده در دو گروه آزمودني‌ها، در شدت‌هاي مختلف اجراي پروتكل ورزشي، پاسخ‌هاي فيزيولوژيكي افراد فعال و غيرفعال متفاوت است و با توجه به نتايج به دست آمده از آزمون تي‌همبسته، مدت زمان فعاليت در آستانه بي‌هوازي درگروه ورزشكار بيشتر از گروه غيرورزشكار بود. لذا انجام تحقيقات بيشتر در اين زمينه اجتناب ناپذير مي‌نمايد.