تيراندازي در دورۀ هخامنشيان

مردمان ايران باستان با بهره گيري از آموزه هاي زرتشتي اهميت ويژه اي به تربيت بدن و ورزيدگي آن مي دادند. يكي از ورزشهايي كه در دورۀ باستان به ويژه عصر حكومت هخامنشيان (559-330ق.م) در ايران جايگاه ويژه اي داشت، تيراندازي بود. اين ورزش نه تنها برگرفته از زندگي صحراگردي ايرانيان پيش از مهاجرت به سرزمين ايران بود، بلكه به خاطر اهميت اين هنر مردانه در دفاع از امنيت كشور و حكومت هخامنشيان، ايرانيان اهميت ويژه اي به تيراندازي قائل بودند. شاهان هخامنشي نه تنها خود تيراندازان ماهري بودند، بلكه در سايۀ حمايتها و تشويق هاي آنان اين ورزش و هنر رزمي در طول حكومت آنان بسيار گسترش يافت. بسياري از مورخان يوناني قدرت و مهارت ايرانيان در تيراندازي را بسيار ستوده اند و آن را يكي از عوامل برتري ايرانيان در برابر همسايگان خود محسوب كرده اند. ايرانيان نه تنها در صحنه هاي نبرد مهارت خود در اين ورزش را به رخ همگان مي كشاندند، بلكه در دوران فراغت نيز همواره به شكار و يا تمرين تيراندازي مي پرداختند، تا آمادگي خود در اين هنر و ورزش را حفظ نمايند.