پاسخ متغيرهاي هماتولوژيك به يك جلسه فعاليت شديد بعد از تمرين هوازي طولاني مدت در مردان سالم

مشاهدات نشان مي دهد كه تركيبات خون در نتيجه فعاليت ورزشي تغيير مي كند. با توجه به بررسي هاي انجام شده، پژوهشي كه سازگاري پاسخ فعاليت شديد را به تمرين هوازي منظم بررسي كرده باشد، يافت نشد. روش تحقيق حاضر از نوع نيمه تجربي بود. دو گروه از آزمودني هاي مرد، براي شركت در مطالعه حاضر داوطلب شدند كه در گروه هاي كنترل و تجربي به طور تصادفي تقسيم بندي شدند. 72 ساعت قبل و پس از تمرين هوازي، يك جلسه فعاليت دويدن با شدت 85-60% حداكثر ضربان قلب انجام شد و نمونه گيري خوني پس از فعاليت ورزشي انجام شد. براي مقايسه بين دو گروه، از آزمون t مستقل با نمرات افزوده استفاده شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه مقادير RDW در پاسخ به فعاليت ورزشي در گروه تجربي نسبت به گروه كنترل به طور معناداري كاهش داشته است (02/0 P=). به علاوه، مشخص شد كه از بين متغيرهاي مرتبط با پلاكت ها، تغييرات PLT در گروه تجربي نسبت به گروه كنترل بـه طور معنـاداري كاهش كمتـري داشـت (02/0 P=) و MPV كاهش بيـشتـري يافت (04/0 P=). درصـد P-LCR نيز به طور معناداري افزايش بيشتري در گروه تجربي داشت (001/0 P=). فعاليت هاي ورزشي به طور حاد مي تواند سبب تغييراتي در شاخص هاي CBC گردد، اما اين تغييرات با يك بازيافت مناسب و در نتيجه تمرين هاي مجدد و ايجاد سازگاري با آن، مي تواند كمتر شود. با اين حال تحقيقات بيشتر ضروري به نظر مي رسد.