سكوت سازماني

هرچند كه در ادبيات رايج سازمان و مديريت، بر توانمندسازي و ايجاد كانال هاي ارتباطي باز تأكيد دارند، اما نتايج تحقيقات نشان مي دهند بسياري از كاركنان از اين موضوع شكوه دارند كه سازمان ها از ارتباطات، تسهيم اطلاعات و دانش آشكار و پنهان حمايت نمي كنند و اين ها همه مي توانند دليلي بر شكست اهداف و برنامه هاي مديران در سازمان ها باشد. اگر چه از كاركنان انتظار مي رود كه با دانش، ايده ها، نظرات و پيشنهادات خود در جهت توسعه سازمان مشاركت داشته باشند، اما گاهي اوقات آنها ترجيح مي دهند كه سكوت پيشه كنند. در ميان بسياري از تصميمات اساسي كه در محيط كار توسط افراد گرفته مي شود ممكن است آن ها ايده ها، عقايد و دل مشغولي هاي خود را بيان نكنند. زماني كه افراد در سازمان ها تصميم مي گيرند كه ايده هاي خود را در مورد مشكلات سازماني بيان نكنند به پديده اي تبديل مي شوند كه موريسون و ميليكان از آن تحت عنوان سكوت سازماني نام مي برند و عبارتست از خودداري از بيان ايده ها، نظرات و اطلاعات راجع به مشكلات سازماني. سكوت سازماني پديده اي رايج و شايع در اغلب سازمان ها مي باشد؛ اما با اين حال تحقيقات چندان گسترده اي پيرامون آن صورت نگرفته است. بسياري از تحقيقات در جستجوي پاسخ به اين پرسش هستند كه چرا كاركنان تصميم مي گيرند سكوت كنند. در اين تحقيق محقق قصد دارد در ابتدا تعريفي از سكوت سازماني ارائه كرده و سپس دلايلي كه منجر به سكوت سازماني مي شود و اثراتي كه اين پديده بر روي سازمان مي گذارد و همچنين راه هايي براي غلبه بر آن را مورد بررسي قرار دهد.