اثربخشي برنامه دلبستگي محور بر شادكامي، تاب آوري و بهزيستي روان شناختي نوجوانان دختر

هدف مطالعه حاضر بررسي اثربخشي برنامه دلبستگي محور به مادران بر شادكامي، بهزيستي روان شناختي و تاب آوري فرزندان آنان بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي در قالب طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل نابرابر بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمامي مادران و نوجوانان دختر پايه دهم، يازدهم و دوازدهم شهرتهران در سال تحصيلي 1396- 1395 بود. ابتدا دو منطقه به صورت تصادفي انتخاب شد و سپس 45 نفر از مادران واجد شرايط و داوطلب شركت در پژوهش همراه با فرزندانشان انتخاب و به روش تصادفي در دو گروه آزمايش (23 نفر) و گواه (22 نفر) گنجانده شدند. بسته آموزش دلبستگي محور در 8 جلسه يك و نيم تا دو ساعته به صورت هفتگي بر روي مادران گروه آزمايش اجرا شد و مادران گروه كنترل در ليست انتظار قرار گرفتند. نوجوانان شركت كننده در اين مطالعه مقياس تاب آوري، پرسشنامه شادكامي و پرسشنامه بهزيستي روان شناختي را در پيش آزمون و پس آزمون تكميل نمودند. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه اثر برنامه دلبستگي محور بر نمرات شادكامي (72 /24=F، 001/ 0 p)، تاب آوري (40/ 36=F، 001 /0p ( و بهزيستي روانشناختي نوجوانان 54 / 11 = F ، 001 / 0p (پس از كنترل اثرات پيش آزمون معنادار است. يافته هاي اين مطالعه، اهميت آموزشهاي مبتني بر دلبستگي براي ارتقاي توانمنديهاي مثبت نوجوانان دختر همچون تاب آوري، شادكامي و بهزيستي را برجسته ميسازد