بررسي و تحليل تاب آوري كالبد شهر در مقابله با بحران زلزله، نمونه موردي: منطقه ٣ شهر قزوين

در طول تاريخ، حوادث و رخدادهاي طبيعي مانند زلزله زندگي شهري را مختل كرده اند. رويكرد تاب آوري رويكردي نوين در جهت كاهش خسارات و تلفات ناشي از زلزله در شهرهاست كه با نگرش جامع و پيشگيرانه پايدار سازي همه جانبه ي حيات جوامع در ابعاد مختلف سبب مي گردد. يك شهر تاب آور، شبكه اي از سيستم هاي اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي، سياسي، رواني و كالبدي پايدار جامعه است. بر اساس نظريات ساختارگرايان، مي توان ساخت و سازمان نظام كالبدي – فضائي شهر را، به عنوان برآيند نيروهاي وارده از سوي ساير نظام ها، مورد بررسي و تحليل قرار داد و نظام كالبدي شهر به عنوان تبلور فضائي ساير نظام ها را، چونان ساخت شهر تعبير نمود. هدف اين پژوهش شناخت و تحليل تاب آوري كالبد شهر قزوين در برابر زلزله مي باشد. پژوهش حاضر از نوع پژوهش كاربردي محسوب مي شود و از روش توصيفي –تحليلي بهره برده است .با توجه به تعاريف بدست آمده از ساختار كالبدي شهر اين ساختار به صورت معيارهاي كمي و كيفي مشخص شد. اين معيارها بر اساس توليد نظريه زمينه اي و از طريق پرسشنامه با استفاده از روش سلسله مراتبي AHP با بررسي نظرات متخصصين امر، به آزمون گذاشته شد. نتايج تحقيق نشان دهنده آن است كه وضعيت تاب آوري يك حالت مطلق نيست كه پس از رسيدن به آن برنامه ريزي و طرح¬ريزي به انتها رسيده باشد. بلكه تاب آوري شرايطي نسبي است كه با مجموع اقدامات مختلف مي تواند سطح آن را افزايش داد، ليكن نقطه انتهايي ندارد همچنين تاب آوري در سه فاز همزمان بايد ديده شود. فاز پيشگيري كه به استاندارد سازي فضاها در براي نيروي جانبي زلزله مربوط مي شود. فاز دوم فاز امداد و نجات است كه مربوط به مناسب سازي فضا براي زمان وقوع بحران است. فاز سوم فاز درمان است كه مربوط به در دسترس بودن خدمات درماني براي شهروندان است. عامل موبوط به فاز عامل در دسترس بودن خدمات امدادي است.