تبيين الگوهاي طراحي عوامل كالبدي- محيطي مجتمع هاي مسكوني مؤثر بر افزايش امنيت اجتماعي ساكنين بر پايه رويكرد CPTED

به دليل رشد شهرنشيني دهه هاي اخير در ايران و با توجه به افزايش مجتمع هاي مسكوني در شهرها و همچنين نگاه يك سويه به آنها، الگوي توليد مسكن تغيير يافته و اين امر سبب كاهش كيفيت مسكن شده است. بنابراين از امنيت آنها كاسته شده و ظرفيت جرم خيزي، در فضاهاي مسكوني و ترس از وقوع جرم در ساكنين، افزايش يافته است. در طراحي محيطي، رويكرد CPTED يكي از كارآمدترين رويكردها در بحث افزايش امنيت اجتماعي و كاهش جرم است. انسانها معمولاً نيازهايي دارند، امنيت يكي از مهمترين نيازهاي انسان است. چنانكه در طبقه بندي نيازهاي مازلو، امنيت در درجه دوم اهميت و پس از نيازهاي فيزيولوژيكي قرار گرفته است. توجه به مفهوم امنيت اجتماعي شهروندان و روش هاي ارتقاي آن، در چند دهه ي اخير بسيار مورد توجه نظريه پردازان شهري و معماران و به خصوص نسل امروز قرار گرفته است و از اولويت هاي اساسي در معماري مي باشد. در اين پژوهش جامعه آماري مطالعه و بررسي طراحي تعدادي از مجتمع هاي مسكوني در جهان مي باشد كه روش تحقيق توصيفي- تحليلي است و نوع استدلال قياسي است. مطالعات انجام گرفته نيز اسنادي و كتابخانه اي مي باشد. تبيين ويژگي ها و اثرات مرتبط بر نقش عوامل كالبدي معماري در فضاهاي مسكوني بر كاهش جرايم شهري، موضوع مستقل و با اهميتي است كه در قالب نظريه هاي نوين شهرسازي و معماري در كاهش و پيشگيري از وقوع جرم به آن اشاره شده است. به نظر مي رسد نقش عوامل كالبدي معماري در طراحي مجتمع هاي مسكوني مي تواند كمك زيادي در افزايش امنيت اجتماعي ساكنين داشته باشد.