بررسي مولفه هاي معماري و هنر بومي گيلان

معماري تركيبي است از علم، هنر و تجربه است. فرهنگ و هنر هميشه نمادي از شهر و كشور هر منطقه است، آثار معماري، جدا از كاركردهاي فيزيكي مي‌توانند از منظر ديگري مورد ارزيابي و توجه قرار گيرند كه اين منظر به قابليت‌ها و كاركردهاي پيامي در معماري اشاره دارد. با وجود تنوع فرهنگي در نقاط مختلف كشورمان، گونه‌هاي متفاوتي از معماري مشاهده مي‌گردد كه مختص آن منطقه بوده و پاسخگوي نياز مردمانش است. معماري بومي داراي هويت و ارزش خاصي ﻣﻲباشند كه ضمن تقويت احساس تعلق در ذهن افراد، آنان را به خويش جلب كرده و عامل تقويت تعاملات اجتماعي و فرهنگي مي‌شود. اين ﻣﻌﻤﺎري در زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﺧﻮدش ﭘﺎﻳﺪار ﺑﻮده و ﺗﻜﺮار آن اﻣﺮي ﺑﻴﻬﻮده اﺳﺖ. وليكن درك اﺻـﻮل و ارزﺷﻬﺎي ﺗﻜﺮار ﭘﺬﻳﺮ ﻣﻌﻤﺎري ﺑﻮﻣﻲ، ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎارزش ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. هدف اين مقاله بررسي مولفه‌هاي معماري و هنر بومي گيلان مي‌باشد. اين تحقيق با روش توصيفي ـ تحليلي با استفاده از پرسشنامه، مطالعات كتابخانه‌اي و اسناد و مدارك موجود در خصوص مولفه‌هاي معماري و هنر بومي گيلان مي‌باشد. براي آزمون فرضيه‌هاي تحقيق از آزمون همبستگي و از نرم‌افزار SPSS استفاده شد. نتايج اين تحقيق حاكي از آنست كه رابطه معناداري ميان معماري بومي گيلان و ايجاد حس تعلق و خاطره انگيزي، دوام و پايايي، سرزندگي و پويايي، صراحت و خوانايي، تطابق و تنوع وجود دارد و راهكارهاي طراحي براي ايجاد معماري بومي بيان گرديد.