تحليلي بر پياده مداري خيابان هاي شهري نمونه موردي: خيابان آزادي بوستون و خيابان هاي شهرداري و اعلم الهدي رشت

از جمله جنبش هاي نوين در حوزه ي حمل و نقل شهري كه با هدف ارتقاي جايگاه عابران پياده در سطح شهر وكاهش تسلط اتومبيل مطرح شده است،سياست پياده مداري و پياده راه سازي هستند.در اين ميان نوع طراحي هاي اتومبيل محور در دهه هاي گذشته منجر به وابستگي شديد مردم به وسايل نقليه شخصي و عمومي شده است،كه تغيير اين سبك جا به جايي به الگوهاي پياده محور را با دشواري مواجه ساخته است.در اين پژوهش به ارائه مدل تحليلي و چارچوب نظري طراحي شهري با تاكيد رويكرد پياده مداري پرداخته شده است.وهمچنين سعي دارد با گزينش سياست مناسب براي كاهش تسلط اتومبيل در بافت مركزي بوستون و رشت با استفاده از فرآيند تحليلي به مقايسه اين دو سياست پياده مداري(تقليل خودروهاي شخصي) و پياده راه سازي(حذف كامل خودرو هاي شخصي) پرداخته شود.هدف اصلي اين پژوهش شناخت مباني،اصول و معيارها و شاخص هاي كيفيت طراحي مسير هاي پياده و ساماندهي محيطي و منظر شهري است.در طول روند مقاله با در نظر گرفتن 12 مولفه شامل موقعيت،مساحت،بودجه،مدت زمان،سال شروع و پايان،متولي،طراح و مجري،اهداف،اقدامات اصلي،انواع طراحي شهري و نوع پروژه،نقاط مثبت و منفي براي مقايسه دو نمونه موردي در يك جدول تحليلي آورده شده است.كه بيانگر برتري سياست پياده مداري نسبت به پياده راه سازي است.بنابراين مي توان گفت تلاش براي تقويت پياده مداري در بافت هاي مركزي شهر از طريق كاهش وابستگي به استفاده از وسايل نقليه شخصي مي تواند به نحو موثري ميان تردد سواره و پياده تعادل ايجاد كند و در نهايت منجر به رضايت عمومي شهروندان بينجامد.