بايسته هاي فقهي حاكم بر سياستگذاري تعليم و تعلم

تعليم و تعلم در هر نظام حكومتي نقش تعيين كننده اي دارد، و حكومت در اين زمينه وظايفي دارد كه يكي از مهمترين آنها سياستگذاري است. يكي از مهمترين محورهاي سياستگذاري درنظام آموزشي، محتوايي است كه تعليم داده مي شود. در اين مقاله بايسته هاي فقهي سياستگذاري علم در سه محور بررسي مي شود. 1- حرمت كتب ضاله 2- توجه علوم از جهت منفعتي كه دارند 3- انحصار علم در اهل بيت عليهم السلام در محور اول تعريف و حدود كتب ضاله و حكم فقهي نقش حكومت در مورد آنها بررسي مي شود. در محور دوم علوم به چهار دسته علوم نافع حداكثري، علوم نافع حداقلي، علوم بي فايده، و علوم مضر تقسيم مي شوند. طبق آموزه هاي دين مبين اسلام، علوم ديني بيشترين منفعت را براي انسان ها به همراه دارند و از اين جهت حكومت اسلامي موظف است زمينه تعليم و تعلم اين نوع از علوم را فراهم آورد. در محور سوم روايات انحصار علم در اهل بيت عليهم السلام بررسي مي شود و نتيجه اينكه منظور روايات عدم جواز استفاده از يافته هاي بشري در علوم مختلف نيست بلكه بيان روايات عدم جواز مراجعه به غير اهل بيت عليهم السلام براي تعليم معارف دين است .