بررسي ماهيت و خواص يكي از گياهان ذكر شده در قرآن: طلح از ديدگاه گياهشناسي

*

بيان مساله: گياهان قرآني را مي توان به دو دسته تقسيم نمود: اول گياهان كاملاً شناخته شده، مانند انار، خرما و ... . دوم گياهاني كه در مورد آنان شبهاتي موجود است و در منابع مختلف از گياهان متفاوتي براي آنان نامبرده شده مانند طلح، اكثر تفاسير منظور از طلح را موز و بعضي درخت صمغ دانسته اند، اين امر بعضاً موجب بروز شبهاتي در پژوهشهاي قرآني با محوريت گياهان شده است. هدف پژوهش: در اين مقاله با استفاده از تفاسير قرآني در مورد طلح و همچنين علم گياهشناسي ماهيت و خواص آن مورد بررسي قرار گرفته است. روش و چگونگي انجام پژوهش: ابتدا بررسي تفاسير موجود در خصوص طلح و ماهيت احتمالي آن، دوم بررسي اين احتمالات از ديد علوم زيستي مانند مورفولوژي، تاكسونومي، ارزش دارويي و تغذيه. يافته‌ها و نتيجه‌گيري: هرچند براي طلح دو گياه كاملاً متفاوت بيان شده است، يكي موز كه از گياهان تك لپه اي با 70 گونه كه مشهورترين آن‌هاMusa paradisiaca است و ديگري آكاسيا از دولپه اي‌ها با 163 گونه كه مشهورترين آن‌هاAcacia nilotica (صمغ عربي) ميباشد و در زبان گياهشناسي عربي طلح (السنط) معادل اين درخت است؛ اما وجه تشابه ظاهري اين دو گياه در ايجاد سايبان است، موز به واسطه برگهاي گسترده و پهن و آكاسيا با تاجي چتري شكل و گسترده، با توجه به معني ظاهري آيات بعدي سوره واقعه كه اشاره به سايه گسترده (ظل ممدود) دارد، هر دو گياه مي توانند مورد نظر قرار گيرند، اكثر تفاسير منظور از طلح را موز بيان نموده اند كه علاوه بر ايجاد سايه مناسب، مثمر نيز مي باشد، اما صمغ عربي نيز گياهي دارويي و بسيار با ارزش است.