بررسي نقش عوامل اقليمي در معماري بومي و توسعه پايدار، در مناطق گرم و مرطوب

امروزه اقليم و معماري يكي از موضوعات بسيار مهم در مطالعات مربوط به نقش عوامل آب و هوايي بر مسكن و فضاي انسان است. شناخت نوع اقليم و عناصر آن، مي تواند به عنوان هدف نهايي طراحان و معماران شهري، براي طراحي محيطي براي زندگي كه داراي بيش ترين هماهنگي با محيط محلي باشد بسيار مهم باشد. آثار برجاي مانده از معماري بومي كشور گواه بر اين است كه اين بناها با توجه به اقليم، احترام به محيط زيست و با رعايت اصول پايداري به گونه اي شكل يافته اند كه بتوانند با تكيه بر انرژي هاي طبيعي و در نظر گرفتن برخي راهكارهاي اقليمي آسايش ساكنان را به بهترين شيوه فراهم نمايند. معماري بومي علاوه بر هماهنگي با اقليم، با فرهنگ منطقه نيز سازگار مي باشد و معماري پايدار كه يك معماري پويا مي باشد نيز بايد با ويژگي هاي اقليمي، فرهنگي و اقتصادي هر منطقه سازگار باشد از اينرو معماري پايدار رويكردهاي معماري بومي را براي رسيدن به توسعه پايدار مد نظر مي گيرد. هدف از اين مقاله شناسايي و بررسي نقش عوامل اقليمي در معماري بومي و توسعه پايدار در يكي از تقسيمات شرايط آب و هوايي ايران (مناطق گرم و مرطوب) مي باشد. فرآيند حاكم بر اين تحقيق بصورت توصيفي- تحليلي است كه روش جمع آوري داده هاي آن بصورت كتابخانه اي مي باشد. در ابتدا به ارائه مباني نظري در باب موضوع و ارتباط آنها با يكديگر، و در انتها نتيجه گيري از موضوع پرداخته شده است.