مطالعه ي نقوش جانوري يك نمونه ظرف سفالي گلابهاي منقوش رنگارنگ روي زمينه نخودي

سفال اسلامي به دليل غناي طرح و نقش از جمله بسترهايي است كه نقوش با هنرمندي و زيبايي دو چندان برروي آن به تصوير درآمدهاند. نقوش سفالينهها در دورهي اسلامي علاوه برداشتن بعد هنري، نمايانگر تحولات فرهنگي و اجتماعي، تفكرات و منويات قلبي مردمان بوده، كه هنرمندان بعنوان نمايندگان جامعه آن را بازتاب دادهاند. دوره ساماني بعنوان سرآغاز شكوفايي هنر سفالگري در تاريخ هنر ايران پس از اسلام است. از زيباترين جلوههاي ظهور خلاقيت انسان در عرصهي سفالگري در اين دوره طراحي نقوش جانوري بر روي ظروف است. در اين نوشتار به بررسي نقوش جانوري يك نمونه ظرف سفالي گلابهاي منقوش رنگارنگ روي زمينه نخودي كه طي سدههاي سوم و چهارم هجري قمري در نيشابور توليد شده است و در خزانهي موزه بنياد تهران نگهداري ميشود، پرداخته خواهد شد. محور اصلي اين تحقيق نقوش جانوري شامل: گاو كوهاندار، خروس و ماهي است. تداوم نقش مايههاي تزئيني از پيش از تاريخ و به كارگيري نمادهاي همسان، استمرار تفكر هنري مردم را در گذر زمان نشان مي دهد. در اين پژوهش ضمن معرفي ظرف مورد نظر و بيان ساختار اجراي نقوش به بخشي از معناي دروني نقوش نيز اشاره شده است. گردآوري اطلاعات در اين تحقيق با استناد به منابع كتابخانهاي و به روش توصيفي- تاريخي انجام شده است.