ريشه يابي واژه اَدم (adm) در زبانهاي ايراني (زبان كردي)

زبان مردمان و اقوام آريايي كه از دشتهاي سيبري واقع در جنوب روسيه و در طي چند مرحله به فلات ايران، هندوستان و بخشهاي از اروپا مهاجرت كردهاند مانند نژاد آنها از يك ريشه و منشأ ميباشد و داراي تشابهات بسياري بوده است، كه با گذشت زمان طولاني، پراكنده شدن اين اقوام و اختلاطهاي كه در طول زمان و بر اثر جنگها و برخورد با ديگر اقوام به وجود آمده است، اين زبان و نژاد نيز دچار تغييراتي شده است؛ از نشانههاي اين تغييرات ايجاد زبانها و لهجههاي جديد و فراواني ميباشد كه گاهاً تفاوت فاحشي با هم دارند؛ مادي، اوستايي، هخامنشي، سكايي و چند لهجه ديگر منشعب از زبان آريايي ميباشند، كه هر لهجه با گذشت زمان با قوانين خاص خود جداگانه تحول پيدا كرده و در نهايت گويشها و زبانهاي مستقلي چون كردي، فارسي، سيوندي، گيلكي، بلوچي و دهها گويش محلي ديگر به وجود آمدهاند، كه با همه تفاوتهاي ظاهري بين آنها، همگي ريشه در زبانهاي ايراني كهن دارند. با شناخت و دقت در اين زبانها ميتوان واژههاي را يافت كه به همان شكل يا با تغييرات اندكي نسبت به واژه اصلي و باستاني خود، امروزه نيز به همان معنا و مفهوم در ميان گروههاي از بازماندگان اقوام آريايي كاربرد دارند؛ واژه اَدم به معناي منم، كه در كتيبه هاي فارسي باستان كاربرد فراواني دارد، يكي از اين واژهها ميباشد، كه امروزه نيز در زبان كردي گويش كرمانجي شمالي، با اندك تغييري به صورت اَزم ولي با همان معنا و مفهوم بكار ميرود. هدف از اين پژوهش بررسي ارتباط اين دو واژه با هم و همچنين نشان دادن ارتباط ريشهاي بين دو زبان كردي و فارسي ميباشد.