ارزيابي مجدد علل ترك سكونت محوطه هاي شرق و شمال شرق فلات ايران در آغاز عصر آهن

ترك محوطه هاي باستاني در بازه زماني هزاره سوم تا هزاره اول ق.م همواره مورد بحث بوده است. اين ترك سكونت، در دوره عصر مفرغ متاخر و آغاز عصر آهن، نه تنها محوطه هاي ايران بلكه گستره عظيمي از شرق و شمال شرق فلات ايران از جمله محوطه هاي آسياي ميانه را شامل ميشود . بررسي و مطالعه كاوش ها در محوطه هاي چون تپه حصار ،ياريم تپه، تورنگ تپه ومحوطه هاي واقع در آسياي ميانه چون آلتين تپه ، منجر به يافت لايه هاي خاكستر و ترك ناگهاني محوطه ها در بازه زماني يكسان شده است كه بسياري از پژوهشگران اين عامل را معلول بر جنگ و تهاجم ميدانند. با اين حال ديدگاه هاي مختلفي در باب ترك سكونت ناگهاني اين مناطق ارائه شده است كه در اين گفتار به آن پرداخته ميشود ، اما اين انگاره ها آن چنان كه بايد، دلايل ترك محوطه ها را روشن نكردند. با توجه به كاوش محوطه ها و تئوري برخي از باستان شناسان و پژوهشگران ، نگارنده سعي بر آن دارد كه با توجه به منابع كتابخانه اي و اتخاذ رويكرد تحليلي به بيان ديدگاه هاي خود درخصوص علل گسيختگي زماني، در طي دوره مورد نظر بپردازند كه محتمل بريك سري از دگرساني هاي آب و هوايي است.