ونداليسم فرهنگي در آثار صفوي اصفهان

امروزه پديده ي تخريب اموال عمومي يا ونداليسم، از جنبه هاي مختلف مورد بررسي قرار مي گيرد؛ روانشناسان به علل رواني و تربيتي آن پرداخته اند، جامعه شناسان اين پديده را نوعي ناهنجاري اجتماعي تعريف مي كنند كه مي تواند ناشي از شكاف طبقاتي باشد،كارشناسان علوم اقتصادي درصدد برآورد هزينه هايي هستند كه بر جامعه وارد مي كند و... . اما هنگامي كه سخن از تخريب سرمايه هاي تاريخي، هنري و فرهنگي باشد، هزينه هاي ايجاد شده غيرقابل جبران است و يا به سختي قابل جبران خواهند بود. در اين پژوهش تلاش شده است تا به بررسي روند رفتارهاي ونداليستي بر آثار صفوي اصفهان پرداخته شود؛ در اين راستا دو دوره زماني مجزا با دو فرم تخريبي متفاوت در نظر گرفته شده است: دوره اول، دوره قاجار، كه سرخوردگ يهاي ناشي از شكوه دوره قبل، باعث تخريب بسياري از بناهاي عظيم اين دوره شده است؛ با غها و عمارت هايي كه در اسناد تاريخي و سفرنامه هاي دوره صفوي شكوه آن ها مورد تحسين واقع شده. و دوره دوم، دوره معاصر، كه از دو بعد مديريت كلان (ساخت مترو اصفهان در محور تاريخي چهارباغ، خشك شدن رودخانه زاينده رود در اثر مديريت نادرست و آسيب به پ لهاي صفوي و...) و رفتارهاي ونداليستي فردي (يادگارنوشته ها بر بناهاي تاريخي)، كه در آن فرد غالبا دچار حس عدم تعلق به جامعه شده و از بدنه بناهاي تاريخي براي رساندن پيام خود به جامعه استفاده مي كند، قابل بررسي است. اين پژوهش از نوع پژوه شهاي تاريخي است و با رويكردي تحليلي انجام شده است. روش داده اندوزي نيز بررسي ميداني به همراه مطالعات اسنادي و كتابخان هاي است.