اثر نانوسلولز و كايتوزان بر خواص مكانيكي و حرارتي نانوچندسازه هاي زئين

پليمرهاي سنتزي به سختي تجزيه شده و باعث آلايندگي محيط زيست مي شوند. پليمرهاي طبيعي به عنوان جايگزين اين مواد به دليل شكنندگي و فسادپذيري خصوصيات كاربردي لازم را ندارند. تقويت و بهبود ويژگي هاي مكانيكي و خواص ضدميكروبي چندسازه ها برپايه اين مواد با افزودن مستقيم تركيبات نانو و ضدميكروبي امكان پذير است. در اين پژوهش، نانوسلولز و كايتوزان به ترتيب در سطح 1، 3 و 5 درصد و 5/ 1، 5/ 4 و 5/ 7 درصد در مرحله ساخت به چندسازه هاي زيست تخريب پذير زئين اضافه شد و خواص آنها مورد بررسي و مقايسه با نمونه هاي شاهد زئين خالص قرار گرفت. ابتدا از اين سه جزء مستربچ تهيه شد و در نهايت با تركيب مقادير مختلف مستربچ و ماتريس زئين در اكسترودر و پرس چندسازه مورد نظر تهيه گرديد. آزمون هاي مورد استفاده در تعيين ويژگي ها، مقاومت كشش نهايي و تحليل ديناميكي مكانيكي بود. نتايج نشان داد كه افزودن نانوسلولز و كايتوزان به چندسازه هاي زئيني، مقاومت به كشش آنها را افزايش داد و اما افزايش طول چندسازه ها را در نقطة پاره شدن كاهش مي دهد. بهترين مقدار مقاومت كششي و مدول الاسيتيسيته در 3 و 5/4 درصد نانوسلولز و كايتوزان مشاهده شد. خصوصيات حرارتي چندسازه نيز نسبت به نمونه هاي شاهد زئين با افزايش نانوسلولز و كايتوزان در مقادير بالاتر، بهبود بيشتري نشان داد و بيشترين دماي انتقال شيشه اي نيز در همين مقدار تركيبات مشاهده شد. به-نظر مي رسد كه افزايش مقاومت كششي و مدول الاستيسيته و خواص بي نظير نانوچندسازه هاي زئين، نانوسلولز حاوي كايتوزان ناشي از توزيع مناسب ذرات نانوسلولز و ايجاد اتصالات سراسري و عرضي بين اجزاء تشكيل دهندة اين چندسازه ها باشد.