بررسي پتانسيل استفاده از آب دريا در مناطق ساحلي براي ساخت بتن

Study of the seawater potential in the coastal zone for production of concrete

امروزه بتن به عنوان يكي از پر مصرف ترين مصالح صاختماني مورد توجه فعالان صنعت ساخت و ساز در جهان است كه مي توان صرفه اقتصادي، سهولت اجرا و دسترسي به آن را از دلايل آن دانست. از طرفي با توجه به بحران كمبود آب شيرين و منابع آن كه با گذشت زمان، شدت مي يابد و اين در حالي است كه آب شيرين به عنوان يكي از مهم ترين اجزا در ساخت بتن به شمار مي رود. بنابراين در پژوهش حاضر تاثير سه نوع آب شامل آب شرب، آب درياي مازندران و تركيب برابر از آب هاي ياد شده بر مقاومت فشاري بتن غير مسلح مورد بررسي قرار گرفت. براي اين منظور مقاومت فشاري 7 و 28 روزه نمونه هاي مكعبي 15×15×15 سانتيمتر ساخته شده با اين سه نوع آب (با سه تكرار) اندازه گيري شد. نتايج نشان داد بكارگيري آب دريا و آب تركيبي منجر به كاهش شديدي در مقاومت فشاري گرديد به طوري كه اين كاهش در سنين 7 و 28 روزه به ازاي آب دريا به ترتيب برابر 59/7 و 52/1 درصد و به ازاي آب تركيبي به ترتيب برابر 46/2و 42/8 درصد بود. بنابراين استفاده از آب هاي نامتعارف ياد شده محدوديت قابل ملاحظه اي براي ساخت بتن غير مسلح به وجود آورد.