پيش‌بيني خطر خودكشي بر مبناي وضعيت تأهل، جهت‌گيري مذهبي و راهبردهاي مقابله‌اي

هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش وصعيت تأهل، جهت‌گيري مذهبي و راهبردهاي مقابله‌اي در پيش‌بيني خطر خودكشي مي‌باشد، لذا پژوهش از نوع همبستگي- توصيفي و بر حسب نوع استفاده از نتايج، كاربردي است. نمونه‌ي مورد مطالعه شامل 260 نفر (175 پسر و 85 دختر؛ 213 مجرد و 72 متأهل) از دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه شيراز در سال تحصيلي 91- 1390 مي‌باشد كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب و با پرسشنامه‌هاي راهبردهاي مقابله‌اي كارور و شيرر (شكل كوتاه)، افسردگي بك- 2 و مقياس انگاره‌پردازي خودكشي بك مورد اندازه‌گيري قرار گرفتند. داده‌هاي بدست آمده از مقياس‌هاي مذكور با استفاده از روش آماري رگرسيون به شيوه گام‌ به گام و به كمك نرم‌افزار SPSS تحليل شدند. نتايج حاكي از آن است كه هر سه متغير مورد بررسي مي‌توانند بخش قابل توجهي از خطر خودكشي را پيش‌بيني نمايند. مضافاً يافته‌ها نشان مي‌دهد كه سبك مقابله‌‌ي ناكارآمد (به ويژه راهبردهاي مقابله‌اي انكار، خود- سرزنش‌گري، پذيرش و عدم درگيري رفتاري)، قوي‌ترين پيش‌بين خطر خودكشي مي‌باشد؛ لذا شايسته است روان‌شناسان در مواجهه با مراجعيني كه در معرض خطر خودكشي قرار دارند، توجه بيشتري را به آموزش شيوه‌هاي مقابله و روش‌هاي حل مسئله مبذول كنند.