اثربخشي اصلاح سوگيري توجه بر شاخص هموگلوبين گليكوزيله در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

ديابت از جمله بيماري هاي متابوليك و يك اختلال چند عاملي است كه با افزايش مزمن قند خون يا هيپرگلسيمي مشخص مي شود و ناشي از اختلال ترشح و يا عمل انسولين و يا هر دوي آنها مي باشد. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان اصلاح سوگيري توجه بر شاخص هموگلوبين گليكوزيله در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 بود. روش اجراي پژوهش طرح شبه آزمايشي با پيش آزمون- پس آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه ي آماري در پژوهش حاضر، شامل تمامي بيماران ديابتي در شهر كرمان بود. در اين پژوهش از شيوه نمونه گيري در دسترس استفاده گرديد. بدين منظور با توجه به ملاك هاي ورود و خروج، تعداد 75 نفر از بيماران ديابتي نوع 2 به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و به طور تصادفي در 2 گروه، شامل گروه آزمايشي و گروه كنترل جايگزين شدند. اطلاعات لازم براي پژوهش حاضر، از اجراي آزمون دات پروب و آزمايش هموگلوبين گليكوزيله (Hba1c) در مرحله ي پيش آزمون و پس آزمون همراه با سوالات مربوط به اطلاعات جمعيت شناختي، سابقه و خصوصيات بيماري ديابت جمع آوري شد. سپس روي گروه آزمايشي برنامه اصلاح سوگيري توجه (ABM) اعمال گرديد، اما گروه كنترل به روند طبيعي خود ادامه داد و سرانجام آزمودنيها‌ي هر دو گروه مجدداً با ابزارهاي پژوهش ارزيابي شدند. دادهها‌ي بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS-23 و روش تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه اصلاح سوگيري توجه سبب كاهش معنادار شاخص هموگلوبين گليكوزيله در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مي گردد. نتايج اين پژوهش، راهنمايي در جهت توجه به عوامل روان شناختي موثر در درمان ديابت است كه مي تواند راهگشاي مفهوم سازي، برنامه ريزي و طراحي سياست گزاري‌هاي درماني در كنترل موثرتر ديابت نوع 2 باشد.