نمازشناسي عرفاني با تكيه بر آراء و انديشه هاي شيخ احمد العلوي

اين نوشتار كه با هدف بررسي نظرگاه تفسيري شيخ احمد العلاوي (يكي از مشاهير عارفانِ شمال آفريقا در قرن بيستم) در باب نماز سامان يافته، ضمن بررسي اقسام معاني و كاربردهاي اصطلاح «صلوة» از منظر وي، به بحث و بررسي در باب معاني رمزي و باطني اجزاء و ملزومات نماز به مثابه فرضيه اي شرعي مي پردازد. مبتني بر نمازشناسي عرفاني علاوي، نماز طرحي نمادين از مراحل سلوك عرفاني و مراتب وصول عارفان است كه همه اقسام، شرايط، فرايض، سُنن، مندوبات و مكروهات آن دربردارندۀ معاني رمزي و باطنيِ ناظر به سير و سلوك عرفاني است. از اين منظر، احكام و استنتاجات فقهي ناظر به فرائض ديني، همگي از خاستگاه و آبشخوري تكويني نشأت مي گيرند. رويكرد تفسيري علاوي در شرح و تببين معاني رمزي و باطني احكام فقهي همانند بسياري ديگر از نمونه هاي مشابه، با چالش هايي نظير تكلّف و ابهام در رمزگشايي از احكام فقهي و نيز طرح توجيهات متناقض و ناسازگار با يكديگر و از همه مهمتر، باور به وجود خاستگاه و بنياني تكويني براي احكام فقهي معارض و متناقض روبرو است.