بررسي نقش مديريتي امام خميني(ره) در دوران جنگ تحميلي با استفاده از مدل مينتزبرگ

جنگ در طي سال‌هاي 67-1359 توسط رژيم عراق در شرايطي به كشورمان تحميل شد كه تنها 19 ماه از پيروزي انقلاب اسلامي گذشته بود و نظام نوپاي جمهوري اسلامي ، دوره‌ي حساس پس از انقلاب را سپري مي‌كرد و به لحاظ سياسي، نظامي و اقتصادي از آمادگي كامل براي مبارزه و مقاومت در برابر دشمن خارجي برخوردار نبود. در چنين شرايط زماني امام خميني(ره) به عنوان بنيان‌گذار، رهبر انقلاب اسلامي و فرمانده كل قوا، بخش مهمي از مديريت جنگ را بر عهده داشتند به گونه‌اي كه با اتخاذ تدابير مناسب و به جا موفق شدند دشمن را از دستيابي به اهداف اوليه خود نااميد كرده و مانع از فروپاشي جمهوري اسلامي و واگذاري بخشي از خاك كشور به دشمن شوند. بررسي اينكه در چنين شرايطي، جنگ چگونه هدايت و مديريت شد كه مانع تحقق اهداف دشمن گردد ، اهميت و جايگاه ويژه‌اي مي يابد. از سوي ديگر اگر نحوه مديريت امام خميني (ره) و نقش ايشان در شرايط سخت جنگ را به دقت بررسي نماييم تا حدودي مي توان به سبك مديريتي حضرت امام (ره) دست يافت و اهميت آن از اين جهت است كه بتواند سرمشقي براي سياستمداران و الگويي مديريتي براي دست اندركاران نظام جمهوري اسلامي براي اداره كشور در شرايط مختلف در زمان حال و آينده قرار گيرد. تاكنون پژوهش هاي مختلفي پيرامون زندگي فردي، سياسي و رهبري امام خميني(ره) از يكسو و از سوي ديگر ابعاد نظامي اقتصادي و سياسي جنگ تحميلي صورت پذيرفته است اما وجه تمايز اين پژوهش آن است كه با بهره‌مندي از «نظريه نقش هاي مديريت» به عنوان يكي از رهيافت هاي عمده در نظريه هاي علوم مديريت و با رويكردي جامع نگر، ابعاد مختلف مديريت جنگ را مورد بررسي قرار مي دهد. به عبارت بهتر در در اين پژوهش با بهره‌مندي از نظريه «نقش هاي مديريتي مينتزبرگ» كه الگويي جامع و معروف در پژوهش‌هاي مديريت قلمداد مي‌گردد ، نقش‌هاي مديريتي امام خميني(ره) در طول جنگ تحميلي بررسي و دسته بندي شده است.