مفهوم شناسي آمايش علم و فناوري مبتني بر پيوند مباني نظري سياست گذاري، آينده نگاري راهبردي و آمايش سرزمين

توسعه پايدار علم و فناوري در سطوح مختلف، وابسته به برنامه ريزي بلند مدت و مناسب در اين حوزه مي باشد. مفهوم آمايش سرزميني در دهه هاي اخير حايز جايگاهي ويژه در نظام برنامه ريزي به طور عام بوده است و در ميان رشته هاي سياست گذاري عمومي و آينده نگاري راهبردي ورود يافته است. از آنجا كه توسعه برنامه ريزي در هر حوزه اي مبتني بر شناخت مباني نظري در آن حوزه است و از طرفي در حوزه آمايش علم و فناوري با تلفيقي از مفاهيم مستخرج از رشته-هاي مختلف مواجه هستيم، در اين پژوهش بر آنيم كه به باز تعريف مفاهيم كليدي آمايش علم و فناوري بپردازيم. تحقيق حاضر از نوع توصيفي-تحليلي است. داده ها به روش كتابخانه اي گرداوري شدند و به روش تحليلي-تفسيري مورد بحث و بررسي قرار گرفتند. يافته هاي تحقيق، ضمن تاييد اهميت رويكرد ميان رشته اي در اين حوزه، به احصا و باز تعريف مفاهيم و مولفه هاي اساسي در متون علمي معتبر و مربوط مي پردازد. اين مفاهيم و مولفه ها مي توانند زمينه را براي تدوين يك سند آمايش علم و فناوري مناسب و نيز تحقيقات بيشتر در راستاي توسعه مفهوم شناسي و روش-شناسي در اين عرصه فراهم آورند.