كاربرد فرآيند تحليل سلسله مراتبي و سيستم اطلاعات جغرافيايي در ارزيابي توان سرزمين براي كشاورزي و مرتعداري (مطالعه موردي: حوزه آبخيز رغيوه خوزستان)

ارزيابي توان سرزمين براي كاربري هاي مختلف از اساسي ترين مسائل محيط زيست به شمار مي رود. تعيين توان اراضي براي استفاده بهينه از سرزمين و جلوگيري از تخريب در اثر استفاده نامناسب ازاراضي گامي موثر در راهبرد توسعه پايدار است. با توجه به اهميت موضوع در اين پژوهش به ارزيابي توان حوزه آبخيزرغيوه ازتوابع شهرستان هفتگل در استان خوزستان جهت كاربري كشاورزي ومرتعداري با استفاده ازروش تحليل سلسله مراتبي و سيستم اطلاعات جغرافيايي پرداخته شد. درقدم اول با تعيين مرز محدوده مطالعاتي برروي نقشه توپوگرافي و شناسايي منابع اكولوژيكي موجود نقشه سازي آنها در محيط GIS صورت گرفت. درمرحله بعد مهمترين معيارها وزير معيارها تعيين شد و با استفاده ازفرآيند تحليل سلسله مراتبيAHP و نظرات كارشناسان وزن دهي شدند سپس در محيط GIS با نقشه هاي متناظرخود با استفاده ازروش تركيب خطي وزن دارWLC تلفيق شدند. درنهايت تناسب منطقه براي توسعه كشاورزي ومرتعداري به شش طبقه بسيارمناسب، مناسب،كم تناسب، نامناسب، بسيار نامناسب، و بدون تناسب تقسيم شد. نتايج نشان داد كه حدود 47درصد از مساحت كل حوزه براي كاربري كشاورزي و35درصد براي كاربري مرتعداري بدون تناسب يا غير قابل توسعه مي باشد.