بازكاوي اثر سرمايه فكري بر توليد و پذيرش نوآوري در سازمان‌ها

سرمايه فكري، به‌عنوان يك عامل راهبردي كليدي براي عملكرد سازماني كه راه حل هاي نوآورانه و مديريت آن براي حفظ مزيت رقابتي حياتي است، در اقتصاد دانش محور، به‌عنوان يك ابزار مؤثر براي افزايش قدرت رقابت توسط سازمان محسوب مي شود. به‌عبارت‌ديگر سرمايه فكري شامل دانش، اطلاعات فكري و تجربي است كه مي‌تواند براي ايجاد ثروت آفريني مورداستفاده واقع شود. اين مطالعه به بررسي ادبيات نوآوري بامطالعه ارتباط گوناگون بين دانش، توليد نوآوري و پذيرش آن مي‌پردازد. اين مسئله به درك عوامل توانمندي كه از طريق آن شركت ها سرمايه‌گذاري مي كنند و مزاياي رقابتي پايدار را به دست مي-آورند، كمك مي كند. هدف از اين مقاله مروري بر اثرات سه جنبه سرمايه فكري (سرمايه انساني، اجتماعي و سازماني) بر توليد و پذيرش نوآوري است. بر اساس يافته هاي اين پژوهش مي توان گفت كه توجه به مديريت سرمايه هاي فكري در سازمان مي تواند موجب افزايش گرايش به توليد و پذيرش نوآري سازماني شود. همچنين مطالعات نشان مي دهد كه با رشد فناوري، تأثيرپذيري نوآوري از سرمايه هاي انساني، اجتماعي و سازماني در بين مديران، كارمندان، محققان و متخصصان در رشته هاي مختلف از اهميت بيشتري برخوردار شده است.