توسعه سيستم معاملات پرتفوي مبتني بر مدل ميانگين ارزش در معرض خطر شرطي و برنامه نويسي ژنتيك در بورس اوراق بهادار تهران

استفاده از محاسبات و الگوريتم‌هاي تكاملي به‌منظور ايجاد سيستم‌هاي پشتيبان تصميم، يكي از حوزه‌هاي جديد در مطالعات مالي محسوب مي‌شود. سيستم معاملاتي سهام يكي از انواع اين سيستم‌ها است كه به‌منظور ياري رساندن به سرمايه‌گذاران در اتخاذ تصميم‌هاي سرمايه‌گذاري توسعه داده شده‌است. سرمايه‌گذاران براي تصميم‌گيري مناسب در بازارهاي مالي از ابزارها و رويكردهاي متفاوتي مي‌توانند استفاده نمايند. يكي از رويكردهاي مهم در بازار سرمايه استفاده از تحليل تكنيكال و ابزارهاي مرتبط با آن جهت معاملات سهام مي‌باشد. تحليل تكنيكال سعي در پيش‌بيني نوسانات آتي سهام با استفاده از داده‌هاي تاريخي سهام از جمله روند تغييرات قيمت سهام در گذشته، دارد. در اين مقاله با تلفيق و به‌كارگيري دو ابزار الگوريتم برنامه‌نويسي ژنتيك (ابزاري مناسب جهت سرعت بخشيدن به زمان انجام معاملات) و ميانگين ارزش در معرض خطر شرطي (ابزاري مناسب جهت كاهش ريسك پرتفوي) و همچنين با استفاده از تعدادي از شاخص‌هاي تحليل تكنيكال مدلي جهت استخراج قواعد معاملات و انجام معاملات بر روي پرتفوي شاخص سهام توسعه داده شده‏است. اجراي مدل بر روي پرتفويي متشكل از 6 شاخص صنايع موجود در بورس اوراق بهادار تهران نشان مي‌دهد، قواعد معاملات توليد شده توسط الگوريتم برنامه‌نويسي ژنتيك مي‌تواند بازده نسبتاً بالاتري را نسبت به روش خريد و نگهداري سهام توليد نمايد. همچنين استفاده از مدل ميانگين ارزش در معرض خطر شرطي به منظور تشكيل پرتفوي بهينه از سهام مي‌تواند بازدهي مدل را نسبت به تشكيل پرتفوي بر اساس وزن‏هاي مساوي از سهام، افزايش داد.