مدل هاي رشد قابليت اطمينان نرم افزار: مقايسه توابع خطي و نمايي محتواي خطا جهت بررسي موقعيت هايي با اشكال زدايي ناقص

فرآيند آزمايش نرم افزار به دنبال برقراري اطمينان در نرم افزار جهت استفاده از آن در كاربردهاي حقيقي است. چنان چه تشخيص و اصلاح خطا به خوبي صورت پذيرد، قابليت اطمينان نرم افزار بهبود خواهد يافت. با هدف مدل سازي اين رشد در قابليت اطمينان نرم افزار، فرمول بندي هاي بسياري در قالب مدل هاي رشد قابليت اطمينان ارائه گرديده است. در اين مقاله با در نظر گرفتن توابع خطي و نمايي محتواي خطا براي مطالعه موقعيت هاي با اشكال زدايي ناقص، مقايسه عملكرد مدل هاي پيشنهادي براي رشد قابليت اطمينان صورت مي پذيرد. عملكرد اين مدل هاي پيشنهادي با برخي مدل هاي موجود براي قابليت اطمينان، مقايسه و بر روي داده هاي حقيقي اعتبارسنجي مي گردد. معيارهاي برازش خطاي ميانگين مربعات (MSE)، ريسك نسبت پيش بيني (PRR) و قدرت پيش بيني (PP) براي مقايسه عملكرد اين مدل ها مورد استفاده قرار مي گيرد. با استفاده از اين معيارها بر روي چهار مجموعه داده حقيقي شكست نرم افزاري، نتيجه گيري مي شود مدل پيشنهادي 2 كه همواره بهتر از مدل 1 عمل مي-نمايد تناسب بهتري با داده هاي حقيقي شكست دارد و براي حداقل دو مجموعه داده، از قدرت پيش-بيني بالاتري نسبت به ساير مدل ها برخوردار است.