بهينه سازي قابليت اعتماد سيستم ها با اجزاء وابسته با استفاده از مسئله تخصيص اجزاء مازاد يكسان

امروزه با پيشرفت تكنولوژي و فرايند‌هاي صنعتي پيچيده، اطمينان از حصول عملكرد مورد انتظار سيستم‌ها بيش از گذشته مورد توجه قرار گرفته است. بهينه سازي قابليت اعتماد با استفاده از استراتژي هاي افزايش قابليت اعتماد سيستم ها و كاهش هزينه ها، از مهمترين مسائلي است كه توجه محققان را به خود جلب كرده است. به طور معمول در تئوري قابليت اعتماد فرض بر اين است كه اجزاء و زيرسيستم‌هاي تشكيل دهنده‌ي هر سيستم، به طور مستقل از يكديگر عمل مي كنند. درحالي كه در واقعيت موارد بسياري از اجزاء و زيرسيستم‌ها وجود دارند كه با توجه به سطوح مختلف عملكردي كه اختيار مي‌كنند، نحوه كاركرد يكديگر را تحت تأثير قرار مي‌دهند. در پژوهش حاضر مسئله بهينه سازي قابليت اعتماد سيستم هاي سري-موازي، بر اساس مسئله تخصيص اجزاء مازاد مطالعه مي شود كه بر خلاف مطالعات پيشين، اجزاي تشكيل دهنده ي سيستم ها مستقل نبوده و همبسته در نظر گرفته مي شود. مثال هاي عددي براي تحليل مدل هاي پيشنهادي، با استفاده از الگوريتم هاي فرا ابتكاري NSGA-II و MOPSO حل شده است و نتايج حاصل براي قابليت اعتماد و هزينه سيستم در شرايط وابسته بودن اجزاء با حالت مستقل مقايسه شده است. در نهايت نتايج شاخص هاي ارزيابي الگوريتم هاي فرا ابتكاري، بيانگر كارايي بهتر الگوريتم NSGA-II نسبت به الگوريتم MOPSO در حل اين مسائل مي باشد.