برنامه ريزي مشاركتي: طرحي نو براي ده كهنه

به رغم رشد شتابان شهرنشيني، مناطق روستايي ايران به عنوان محيط زيست انساني و كانون فعاليت هاي اقتصادي، هم چنان بخش قابل توجهي از جمعيت كشور را در خود جاي داده و بخش اعظم كشاورزي و منابع طبيعي كشور را در حيطه اختيار و بهره برداري خود دارد. بر همين اساس، حضور و دخالت روستاييان در فرايند تصميم سازي و مشاركت در اجرايي نمودن برنامه هاي توسعه روستايي مي تواند ضمن آشنا نمودن آنان با محدوديت ها و فرصت هاي پيش رو، موفقيت طرح ها و پروژه هاي روستايي را تضمين نمايد. پژوهش كيفي حاضر كه با بهره گيري از تكنيك هاي ارزيابي مشاركتي روستايي انجام پذيرفت، بخشي از پروژه توانمندسازي جوامع محلي و توسعه پايدار منابع طبيعي در استان كرمانشاه در روستاي ده كهنه شهرستان دالاهو مي‏باشد. بر مبناي يافته ها، در ميان مشكلاتي نظير كمبود آب و آلودگي آن به علت اختلاط فاضلاب روستا، جاده خاكي، عدم آنتن دهي موبايل و اختلاف با روستاي سيدباقر بر سر مراتع مشاع، مسئله كمبود آب و آلودگي آن اولويت نخست را به خود اختصاص داد. اين معضل در طي فرايند برنامه ريزي مشاركتي، با مشاركت خودجوش روستاييان و همكاري بخشداري مربوطه، مرتفع گرديد. فرايند انجام اين پژوهش مي تواند به عنوان الگوي موفق برنامه ريزي مشاركتي در پروژه هاي توانمندسازي به كار گرفته شود. متوليان توسعه روستايي در استان و شهرستان دالاهو نيز قادر خواهند بود ضمن شناسايي تنگناها و توانمندي هاي موجود در روستاي ده كهنه از يك سو و يافته هاي اين پژوهش جهت رفع و يا تعديل نارسايي هاي از سوي ديگر، به تقويت توانمندي هاي ساكنان اين روستا همت بگمارند.