اهميت دانش بومي در توسعه پايدار روستايي

دانش بومي مجموع تمام دانش ها و مهارتهايي است كه مردم در يك ناحيه جغرافيايي مشخص در شرايط زيست محيط دارا مي باشند كه بيشترين دانش و مهارتهاي آنها به نسلهاي بعدي منتقل مي شود و زنان و مردان نسل جديد هر كدام با آن سازگار مي شوند و به آن مي افزايند.دانش بومي مي تواند ويژگي هاي منحصر به فرد يك جامعه را معرفي يا زمينه ارتباط آن با ساير جوامع را فراهم نمايد و مي تواند گذشته را به آينده گرح بزند.براي توسعه، داشتن دانش لازم و ضروري است.اما متاسفانه دانش بومي تا اين اواخر مفاهيم واپسگرايي و ايستايي را به ذهنها متبادر مي كرد كه آن هم ناشي از افكار،رويكرد ها و نظريه هاي كلاسيك توسعه از جمله نوسازي و رهيافتهاي انتقال فناوري به كشاورزان كشورهاي در حال توسعه بود.با بروز مشكلاتي هم چون اجتماعي ،اقتصادي ،زيست محيطي بخاطر كاربرد فناوريهاي نسنجيده و نامتناسب رويكردهاي درون زا ،نظريه هاي روستايي پايدار و راهبرد هاي كشاورزي-نخست ،مطرح شد.با توجه به اينكه براي داشتن توسعه پايدار بايد به فرهنگها،نوع كشت،تفاوتهاي بين منطقه اي روستا توجه كنيم و با توجه به عوامل ذكر شده فرهنگ،نوع كشت،تفاوت بين منطقه اي برنامه ي پيشرفت دولتي را در منطقه مورد نظر براي توسعه پايدار روستايي اعمال كنيم چون در غير اينصورت باعث فرار روستائيان و تجمع عظيم آنها در حاشيه شهرها يا در شغلهاي كه غير مرتبط با تخصص روستائيان هستند ميشود.