شناسايي عوامل مؤثر بر جايگاه اجتماعي-اقتصادي زنان روستايي

ارتقاي حضور زنان درفعاليت¬هاي اجتماعي، اقتصادي و برنامه¬ريزي جهت گسترش مشاركت آنان، بويژه در زمينه¬هاي اقتصادي، شرطي لازم براي توسعه پايداراست. اين امر در نواحي روستايي كه زنان در آن از ديرباز و به طورسنتي دركارها¬ي اقتصادي خانواده مشاركت داشته¬اند، ازضرورت بيشتري برخورداراست، اما با وجود اينكه زنان روستايي علاوه برامورخانه¬داري، همسرداري وتربيت فرزندان دربسياري از فعاليت¬هاي اجتماعي و اقتصادي روستا نيزسهيم¬اند، از جايگاه و رتبه خاص اجتماعي واقتصادي در جامعه¬ي روستايي برخوردار نيستند . اين مطالعه به روش توصيفي – تحليلي در جهت تحليل جايگاه اجتماعي – اقتصادي زنان روستايي صورت گرفته است. نمونه آماري اين تحقيق را تعداد 103 نفر از زنان روستاي كهريز شهرستان كرمانشاه با استفاده از جدول كرجسي و مورگان (1970) و با روش نمونه گيري ساده تصادفي تشكيل دادند (274N=). نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه 2/96 درصد زنان روستايي از موقعيت اجتماعي – اقتصادي پايين و متوسطي برخوردار بوده و تنها 9/3 درصد زنان روستايي مورد مطالعه از جايگاه اجتماعي- اقتصادي بالايي برخوردار هستند. همچنين متغيرهاي ميزان تحصيلات، تحرك اجتماعي و نگرش برابري جنسيتي داراي تأثير معناداري بر تعيين و ارتقاي پايگاه اجتماعي- اقتصادي زنان روستايي مي¬باشند. دستاوردهاي حاصل از اين پژوهش به برنامه-ريزان توسعه روستايي كمك مي¬نمايد كه در برنامه¬هاي توسعه بيش از پيش به وضعيت و شكاف موجود بين زنان و مردان در روستا توجه كرده و با ارائه برنامه¬هايي در جهت رفع اين شكاف و بهبود جايگاه اجتماعي- اقتصادي زنان روستايي گامي مثبت و مؤثر بردارند.