نقش‌آفريني سازمانهاي غيردولتي ايران و جهان در حوزه محيط‌زيست

با ماشيني شدن زندگي انسان و پيشرفت‌هاي تكنولوژيك وي، زمينه مهار بيشتر طبيعت فراهم گرديد. از آن پس انسان به عنوان ارباب بلامنازع طبيعت ظاهر گشت و براي دستيابي به اهداف و رفع نيازهاي رو به رشد خود راه چپاول طبيعت را در پيش گرفت. در نتيجه رابطه انسان و طبيعت از يك رابطه متعادل و برابر به رابطه‌اي نابرابر تبديل شد كه در آن انسان حاكم طبيعت شناخته مي‌شد، به¬طوري¬كه امروزه تخريب محيط زيست به بحراني جهاني تبديل شده كه روز به روز بر عمق و دامنه اين بحران افزوده مي‌شود. از آنجاكه انسان¬ها عامل تخريب محيط‌ زيست هستند، پس صرفاً خود آن¬ها هستند كه مي‌توانند در پيشگيري از تخريب و آلودگي مؤثر واقع شوند. سرعت تخريب محيط‌زيست مي‌تواند به گونه‌اي ساده با جلب مشاركت مردم در قالب تشكل‌هايي سازمان‌يافته به مرور كاهش يافته و برطرف گردد. نقش مردم هميشه با سازمان¬هاي غيردولتي آغاز مي‌شود. سازمان¬هاي غيردولتي از شهروندان علاقمند و متخصصان مربوطه تشكيل مي‌شوند. كارشناسان سازمان¬هاي غيردولتي مي‌توانند به عنوان مشاوران مقامات محيط‌زيستي و همچنين به عنوان معلمان در برنامه‌هاي آگاهي‌دهنده عمومي براي جامعه مورد استفاده قرار بگيرند. نقش اين سازمان¬ها چه به¬صورت رسمي و چه به¬صورت غيررسمي در نظارت بر محيط‌زيست در حال حاضر بسيار گسترده و وسيع است. دولت مي‌تواند بخشي از وظايف خود را درباره مديريت بر منابع عمومي به سازمان¬هاي غيردولتي تفويض كند. در مقاله پيش‌روي سعي برآنست كه تجارب كشورهاي مختلف در خصوص نقش سازمان¬هاي غيردولتي در حوزه محيط زيست مورد تحليل قرار گرفته و وضعيت كشور ايران نيز از اين لحاظ مورد بررسي قرار گيرد.