مدل پارادايمي پديده بيكاري روستاييان در سرزمين ثروت

بيكاري، به عنوان فقدان يا نقصان فرصت‌هاي شغلي مناسب و كافي براي جمعيت جوياي كار، از جمله موانع توسعه‌ي‌ اقتصادي و يكي از معضلات اجتماعي- فرهنگي قلمداد مي‌گردد كه زمينه‌ساز فساد و تباهي در جامعه است. هدف مطالعه‌ي كيفي حاضر، شناسايي علل و عوامل تأثيرگذار بر پديده‌ي بيكاري و نيز پيامدهاي ادراكي آن از ديدگاه جامعه‌ي روستايي فعال اقتصادي شهرستان بويراحمد بوده است. مشاركت‌كنندگان پژوهش به روش نمونه‌گيري هدفمند و نظري تا رسيدن به موقعيت اشباع نظري (آستانه‌ي سودمندي اطلاعات در دسترس) انتخاب شدند. به منظور تجزيه و تحليل داده‌هاي كيفي و مدل‌سازي پارادايمي (زمينه‌ها، راهبردها و پيامدها)، از نظريه‌ي بنياني در سه مرحله‌ي كدگذاري باز، محوري و گزينشي استفاده شد. گردآوري داده‌هاي كيفي از طريق مصاحبه‌ي نيمه ساختارمند انفرادي و نيز مصاحبه‌ي گروه متمركز از 62 واحد مشاركت‌كننده صورت گرفت. واكاوي داده‌هاي كيفي نشان داد كه در مجموع 115 مفهوم در قالب 19 مقوله‌ي عمده (از جمله تنبلي اجتماعي، پايين بودن سطح احساس خودكارآمدي، فقدان يا پايين بودن روحيه‌ي كارآفريني، توسعه‌نيافتگي صنعتي، مسائل محيطي و محروميت منطقه‌اي، تنگدستي و تقديرگرايي) بر بروز معضل بيكاري تأثير دارد. مقوله‌ي كانوني پژوهش حاضر، عوامل فردي- محيطي است كه ساير مقولات عمده را در بردارد. در نهايت، براساس يافته‌هاي پژوهش پيشنهادهايي در راستاي بهبود وضعيت اشتغال روستاييان ارائه شده است.