مقايسه روند تاريخي و نگاه متعالي به مشاركت براي حفظ محيط زيست

در حال حاضر تلاش هاي جامعه جهاني براي حفظ محيط زيست بر پيش گيري از روند فزاينده تخريب محيط زيست ، رعايت حقوق نسل هاي آينده براي بهره مندي از محيط زيست ، و مشاركت جهاني براي حفظ محيط زيست متمركز است ولي بررسي روند تاريخي تلاش اخير نشان مي دهد كه نتوانسته است با موفقيت لازم و كافي همراه باشد. از جمله دلائل آن مي تواند تاكيد بر صرف بهبود روابط انسان با محيط از طريق بكارگيري علم و فناوري باشد كه در حال حاضر با خلق دانش از طريق مشاركت مردمي بويژه مردم بومي به اوج خود رسيده است. اما اين روند تاريخي كه طي شش دهه گذشته و طي سه فراز علمي (جامعه شناسانه)، سياسي (پراگماتيسم) و اجتماعي احترام آميز (اومانيستي) صورت گرفته است و در مقايسه با نگاه متعالي براي حفظ محيط زيست نشان مي دهد كه علاوه بر مشاركت مردمي و خلق دانش براي بهبود روابط انسان با محيط در راستاي حفظ آن، به طور همزمان سه رابطه ديگر نيز بايد مد نظر قرار گيرد كه عبارتند از رابطه انسان با خدا ، رابطه خدا با طبيعت و رابطه انسان با خود و ديگران . در اين مقاله، روند تاريخي مشاركت و با نگاه متعالي به مشاركت براي حفظ محيط زيست تحليل مي گردد و در پايان، توصيه هاي لازم به نهاد هاي آموزشي نظير سازمان ترويج كشاورزي براي چگونگي برخورداري از نگاه متعالي در راستاي حفظ محيط زيست ارائه مي شود.