شناسايي عوامل و موانع موثر بر مشاركت زنان روستايي در فعاليت هاي دامپروري

روستا نشيني شكل ويژه اي از استقرار و معيشت انسان و جلوه بارزي از حيات اقتصادي و اجتماعي است. اساس اقتصاد روستايي در ايران عمدتاً بر چهار منبع زراعت، دامداري، باغداري، صنايع دستي و درسال هاي اخير كارگري استوار است كه اساسي ترين فعاليت هاي اقتصادي در روستاها را تشكيل مي‌دهند. با وجود رشد فعاليت¬هاي غير كشاورزي كه سهم بالايي در اقتصاد روستايي دارد، پرورش دام هنوز به عنوان يكي از فعاليت¬هاي اصلي در مناطق روستايي به حساب مي‌آيد و به عنوان يكي از بزرگترين دارايي‌هاي متعلق به خانوارهاي روستايي براي انجام فعاليت‌هاي متفاوت مي‌باشد. در اين ميان زنان روستايي مشاركت بالايي در انجام فعاليت هاي دامي برعهده دارند. و مقدار زيادي از وقت خود را صرف فعاليت¬هاي دامي مي‌نمايند. هدف اصلي اين مقاله شناسايي عوامل موثر و موانع بازدارنده بر مشاركت زنان روستايي در فعاليت هاي دامپروري مي باشد. كه از عوامل موثر مي توان به عوامل فردي(ميزان تحصيلات، سن، وضعيت تاهل و تعداد اعضاي خانوار)، اقتصادي (مالكيت و تعداد دام، درآمد)، اجتماعي(امنيت غذايي، فقر)، انگيزشي(دروني و بيروني) اشاره نمود. همچنين عواملي از قبيل عدم اعتماد به نفس، امنيت اجتماعي، درگيري‌هاي اجتماعي پايين بودن سطح سواد، فقدان اطلاع رساني از طريق رسانه، عدم آگاهي، نبود دانش، مردسالاري يا تسلط مردان، شرايط بد اقتصادي ازجمله موانع مشاركت فعال زنان روستايي در فعاليت هاي دامي گزارش شده است.