محاسبه و بررسي روند تغييرات نيمه عمرهاي ايزوبار هاي آلفازاي A=209 , 210 , 211 با استفاده از دو مدل QCA و PCM و مقايسه آن ها با يكديگر و با داده هاي تجربي اخير

تا كنون تلاش هاي زيادي براي محاسبه نيمه عمر واپاشي هاي آلفازا انجام شده است. در اين مقاله قصد داريم نيمه عمرهاي ايزوبارهاي آلفازاي A=209, 210, 211 را با استفاده از مدل هاي QCA و PCM محاسبه و روند تغييرات آن ها با يكديگر و با داده هاي تجربي اخير مقايسه نماييم. محاسبات اين مقاله با استفاده از كدنويسي فرترن انجام شده و براي پتانسيل DFM از كد DFPOT استفاده نموده ايم. هدف از اين انجام مقاله، يافتن نيمه عمرهاي تقريبي عناصر واپاشنده آلفا و امكان سنجي واپاشي آلفازاي هسته هاي مختلف مي باشد، كه مي توان از آن ها براي هسته هايي كه اطلاعات كمي از آنها در دسترس داريم (مانند برخي از عناصر فرااورانيومي و هسته هاي بدست آمده در آزمايشگاه) استفاده نمود. پس از انجام محاسبات، از تطابق نمودارهاي تئوري و تجربي مي توان پي برد كه اين مدل ها بخوبي مي توانند آلفازايي هسته هاي مختلف را با تقريب 2⁓3 پيش-بيني نمايند. نتيجه محاسبات انجام شده براي هسته 211Pa كه واپاشي آن در بسياري از مراجع مجهول است، نشان دهنده عدم واپاشي آلفازاي اين هسته مي باشد. از طرفي با مقايسه نمودارها و با توجه به اينكه در هر مدل از پتانسيل متفاوتي استفاده شده، مي توان به اين نكته دست يافت كه ارتفاع سد پتانسيل DFM در مقايسه با مقدار تجربي، كمتر است و احتمالا به يك جمله اصلاحي در اين پتانسيل نياز داريم كه ارتفاع سد پتانسيل آن را افزايش دهد و با اين تغيير، احتمالا نتايج تئوري به نتايج تجربي نزديك تر خواهند شد.