اثر كم آبياري، تراكم گياهي و روش كاشت بر محصول كمي و كيفي چغندر قند

به منظور بررسي اثر مقادير مختلف آب آبياري، تراكم گياهي و روش هاي مختلف كشت بر محصول كيفي و كمي چغندر قند، آزمايشي در مزرعه آزمايشي دانشكده كشاورزي دانشگاه شيراز انجام گرديد. تيمارهاي اين تحقيق شامل سه سطح آبياري ETC100%، ETC% 75وETC 50%، دو روش كشت مستقيم در مزرعه (D) و كشت نشايي (T) و چهار تيمار تراكم180000، 135000 ،90000 و 45000 بوته در هكتار مي باشد كه به ترتيب با حروف D1، D2، D3 و D4 نشان داده شده اند. نتايج نشان داد با كاهش مقدار آب آبياري، عيار قند و راندمان استحصال قند به طور معنا داري افزايش يافت اما ميزان محصول ريشه، محصول قند ناخالص و خالص به طور معنا داري كاهش يافت. بهره وري آب در توليد ريشه و همچنين بهره وري آب در توليد قند ناخالص و خالص، با كاهش مقدار آبياري به طور معنا داري افزايش يافت. مقادير درصد عيار قند، راندمان استحصال قند، محصول ريشه، محصول قند ناخالص و خالص، بهره وري آب در توليد ريشه، قند ناخالص و خالص در تراكم (Plant/ha) 90000 به طور معنا داري بيشتر از ساير تراكم ها بود. همچنين بهره وري آب در توليد ريشه، قند ناخالص و قند خالص در كشت نشايي برتري معنا داري نسبت به كشت مستقيم داشت. با بررسي نتايج به دست آمده در شرايط كمبود آب مي توان با اعمال كم آبياري در تراكم گياهي متوسط (Plant/ha) 90000 و استفاده از روش كشت نشايي جهت صرفه جويي در مصرف آب، محصول كمي و كيفي قابل قبولي را بدست آورد.