ارزيابي ژنوتيپهاي چند جوانه چغندرقند نسبت به تنش شوري

علي رغم توسعه كشت مكانيزه در كشور و به دنبال آن استفاده از ارقام منوژرم چغندرقند، هنوز درصدي از سطح زير كشت اين محصول به ارقام چند جوانه‌اي اختصاص يافته است. به طوري كه در شرايط خاكهاي سنگين، تهيه نامناسب بستر بذر و يا انجام آبياري هاي غرقابي و در شرايط تنش شوري و خشكي توصيه مي شود كه از بذور چند جوانه به منظور كاهش اثرات سوء و افزايش درصد سبز و استقرار چغندرقند استفاده شود لذا با توجه به گسترش آب و خاك شور در ايران، اصلاح و تكثير بذور چند جوانه اي ضرورت داشته و لازم بود ژرم پلاسم چند جوانه‌اي چغندرقند از نظر تنش شوري مورد مقايسه قرار گيرد تا در آينده بتوان به ارقام چند جوانه متحمل به شوري دست يافت. براي اين منظور 20 گرده افشان با زمينه تحمل به خشكي و ريزومانيا ابتدا در آزمايشگاه در شرايط شاهد و شوري 20 دسي زيمنس برمتر به صورت آزمايش فاكتوريل(فاكتور اول سطوح شوري در دو سطح نرمال و شور و فاكتور دوم 20 ژنوتيپ) در قالب طرح كاملا تصادفي با چهار تكرار از نظر درصد جوانه‌زني بين كاغذ و روش سريع جوانه‌زني در ارلن با هم مقايسه شده و سپس در محيط گلخانه در شرايط شاهد و شوري 16 دسي زيمنس بر متر با چهار تكرار مورد آزمون قرار گرفتند. نمونه برداري حدود دو ماه بعد از اعمال تنش در مرحله هشت برگي چغندرقند (استقرار) انجام وعملكرد تر و خشك اندام هوايي و ريشه و عناصر سديم و پتاسيم، كربوهيدرات محلول اندازه گيري شد و در نهايت ژنوتيپ‌هاي PB13-S2-151-HSF-915، Poly8823، 7233، S1–930882، S1–931008، Gazale S1–930770، S1–930910،S1–930792، 5RR-87-HS-28 بر اساس مجموع صفات جوانه زني به روش سريع و روش بين كاغذ، صفات عملكردي و بيوشيميايي به عنوان ده ژنوتيپ برتر در تنش شوري انتخاب شدند.