تنش شوري، مكانيسم‌هاي تحمل و چگونگي اثر بر مراحل رشدي گياه

شوري يكي از تنش‌هاي مهم در مناطق خشك و نيمه خشك جهان است كه توليد محصولات كشاورزي را محدود مي‌كند. شوري روز به روز در حال گسترش بوده و بخش اعظم زمين‌هاي زراعي مناطق خشك به مشكل شوري خاك دچار شده‌اند. گياهان بر اساس واكنش نسبت به شوري به دو گروه هالوفيت و گليكوفيت تقسيم مي‌شوند. هالوفيت‌ها گياهاني هستند كه معمولاً در مناطق شور يافت مي‌شوند و بعضي از آن‌ها مي‌توانند در غلظت‌هاي بالاي نمك (شوري بيش از 400 ميلي‌موس بر سانتي‌متر) به رشد و نمو خويش ادامه دهند،‌ در حالي‌كه گليكوفيت‌ها به شوري حساس مي‌باشند و نمي‌توانند در غلظت‌هاي بالاي نمك باقي بمانند. با توجه به ماهيت پيچيده تحمل گياه به شوري، ارائه تعريف دقيقي براي تحمل به شوري به راحتي امكان‌پذير نيست. گياهي را متحمل به شوري مي‌گويند كه بتواند در محيط شور رشد كرده و عملكرد اقتصادي توليد كند. مكانيسم‌هاي تحمل به شوري و به عبارتي كاهش اثرات منفي شوري در گياهان متفاوت است. بعضي از اين مكانيسم‌ها عبارتند از: كنارزني نمك، بيرون ريختن نمك، تعديل اسمزي و گوشتي شدن گياه. تحمل به شوري صفتي چند ژني است. تا كنون چندين گروه ژني كشف شده‌اند كه هر كدام به نحو متفاوتي باعث افزايش تحمل به شوري مي‌شوند.