شاخص هاي رفتاري امام رضا(ع) در مواجهه با بحران هاي عقيدتي – ديني

خداي متعال براي هدايت انسان از زمان خلقت، همواره پيامبران را مبعوث ميكرد تا بشر را از خطر انحراف و گمراهي در دنيا نجات دهند. واين امر ادامه داشت تا زمان جانشيني ائمه اطهار عليهم السلام تا زمان امام هشتم(ع) كه ايشان در زماني زندگي ميكردند كه جامعه اسلامي به دليل بوجود آمدن فرقه اي مختلف كلامي و زنادقه و واقفيه در تشنج فكري –عقيدتي در زمينه هاي امامت ، توحيد، اصل اثبات وجود خدا ، تجسيم و تشبيه ، جبر وتفويض و انكاربداء ، به سر ميبرد. و همچنين اختلاف در چگونگي تعيين امام ، توقف بر امامت امام موسي كاظم (ع)، و انكار امامت امام رضا (ع) وغلو در مقام امامت از جمله بحث هاي پرحاشيه جامعه آنروز بود. همچنين با شروع نهضت ترجمه و ورود انديشه هاي اديان ديگر الهي و غير الهي ، بحث هاي زيادي در زمينه عصمت انبياء ، ارسال رسل و غيره مطرح ميشد. در اين نوشته سعي ميشود كه چگونگي برخورد امام رضا با اين جريانات و نوع برخورد ايشان براي رهبري فكري وعقيدتي جامعه و نجات افراد از گمراهي، بررسي و تبيين شود. امام با استفاده از شيوه هاي ، پاسخگويي به سوالات و شبهات، آموزش عقايد راستين اسلامي ونقد انديشه هاي مخرب و شبهه انگيز، ايراد خطبه ، انكار و تكذيب جريان هاي انحرافي و معرفي آنها، قطع ارتباط با افراد گمراه ، ونشر معارف حقه اهل بيت به مواجهه با اين بحران ها پرداختند.